Mens en samenleving

De lezing van Professor Verhaeghe over het neoliberalisme heeft mij wakker geschud. Wat hij vertelde, wist ik eigenlijk al, maar ik had er nog nooit bij stil gestaan. Ik stelde me, net als de meesten onder ons, niet veel vragen bij de werking van onze maatschappij. Maar nu ik alles zo hoorde vertellen, ging bij mij wel een belletje rinkelen (of moet ik zeggen een grote klok luiden).

De lezing op zich vond ik aangenaam om naar te luisteren. Professor Verhaeghe doorspekte het geheel met humor en beeldspraak. Dat zorgde voor wat luchtigheid en meer begrijpbaarheid.

Als je de lezing graag eens zelf wil bekijken vind je hieronder de link.
https://www.youtube.com/watch?v=MOr-AVAwDms

Wat het artikel bij mij oproept?

De grootste vraag die in mij opkomt is: Als het zo duidelijk is, waarom doen we er dan niets aan? Men weet wat er fout loopt in de maatschappij, maar men vertikt het om er iets aan te doen.

Wat het artikel vooral in mij oproept is machteloosheid en onbegrip.

Machteloosheid omdat ik zie dat er verandering nodig en mogelijk is, maar hoe begin je eraan? Met wie? Want alleen lukt dat niet.

Onbegrip omdat ik niet begrijp dat iedereen (of toch het grote merendeel van de bevolking) zich gedraagt als de marionetten van een poppentheater (lees: het neoliberalisme).

Het grote probleem is inderdaad de solidariteit en samenhorigheid. Dit is nodig om voor een verandering te zorgen, maar dit zijn nu net de factoren die door het neoliberalisme onderdrukt worden.

In de volgende punten ga ik mijn mening geven over vier ideeën van Professor Verhaeghe

1. “Competentie gericht onderwijs is een probleem”

      Enerzijds ga ik akkoord met deze stelling. Het klopt dat deze vorm van onderwijs een probleem is omdat hierdoor de kinderen niet op hun eigen tempo kunnen ontwikkelen. Iedereen moet mee met de mallemolen die maar blijft draaien. Eigen interesses moeten plaats maken voor opgelegde thema’s, hierdoor is het ook moeilijker om de eigen mogelijkheden naar wens te ontwikkelen. Men moet leren over dingen die men misschien niet interessant vindt, met als gevolg dat de leerprestaties dalen, de punten dalen, de kinderen krijgen negatieve kritiek en zo creëert men faalangst. Ook het stimuleren van samenwerken en samenhorigheid schiet hierbij in omdat men focust op individualisme en egoïsme. Er wordt aan de kinderen duidelijk gemaakt dat het normaal is om te slagen in het leven. De kinderen die dan falen, worden vernederd, onderuitgehaald, met de vinger gewezen,...

       Ik kan dit staven met een voorbeeld uit mijn eigen leven. Na de middenschool wilde ik een vormende richting volgen in de Kunsthumaniora. De leerkrachten raadden mij dit ten stelligste af want mijn punten lagen niet zo hoog. Ik zou dan zeker en vast falen en zo het niveau van de school naar beneden halen, want zij zouden een slechte leerling afgeleverd hebben. Ik zette toch door en ging, samen met een andere leerling die hetzelfde advies kreeg, naar de Kunsthumaniora. Samen hebben we hard gewerkt en zijn we er geraakt zonder een jaar over te doen. Hiermee kan ik verduidelijken dat samenwerken en samenhorigheid sterkere eigenschappen zijn dan egoïsme en individualisme. 

      Anderzijds zie ik ook een voordeel in competentiegericht onderwijs. Het leert de kinderen competitief zijn. Dit is ook een eigenschap die we nodig hebben. We moeten ook niet over ons laten lopen. 

Hieronder vind u een link naar een artikel
http://www.knack.be/nieuws/belgie/unicef-belgisch-onderwijs-houdt-ongelijkheid-in-stand/article-normal-87150.html

         2. “Nooit waren wij zo vrij, nooit hebben we ons zo machteloos gevoeld“ (Pools-Britse socioloog Zygmunt Bauman)

       Dit is een stelling waar ik volledig akkoord mee ga. We mogen geloven in wie of wat we willen, we beschikken over een vrije meningsuiting, we mogen ons aansluiten bij eender welke politieke beweging, … Maar wat bereiken we ermee? Dit is allemaal maar een druppel op een hete plaat. We kunnen wel staken en roepen dat het nu gedaan moet zijn, maar het levert allemaal niets op. Zolang we niet allemaal aan dezelfde kant staan, zal de overheid niet geneigd zijn om naar ons te luisteren.

      Een voorbeeld uit het leven gegrepen: Ik had een klacht over mijn factuur bij Proximus. Ik belde ernaar om mijn beklag te doen maar ik kreeg geen baas aan de lijn, ik kon ook niet terecht in een plaatselijk kantoor. Ik voelde mij machteloos omdat ik met mijn klacht nergens terechtkon.
     


Hieronder vind je een link naar een artikel en een interessante reportage

 http://www.knack.be/nieuws/belgie/de-overheid-heeft-alvast-een-wapen-minder-om-tegen-u-in-te-zetten/article-opinion-588203.html 
    
 http://www.een.be/programmas/koppen/digitaal-goud

       3.     “Neoliberalisme is gevaarlijk  op psychologisch vlak”

      Ook hier ben ik het mee eens. Door het egoïsme dat gestimuleerd wordt door het neoliberalisme is iedereen meer gericht op zichzelf waardoor het veel minder sociale controle is. X doet niets voor Y, dus doet Y ook niets voor X. De mensen worden eenzaam en angstig. Omdat niet iedereen dezelfde capaciteiten bezit, maar wel hetzelfde ‘moet’ bereiken, komen de mensen steeds meer geconfronteerd met falen, en schulden.  Ze voelen zich vernederd, schuldig en schamen zich.

 Hieronder vind je een link naar een doctoraat over depressie bij kinderen

  http://nieuws.kuleuven.be/node/9014

        4.       “Neoliberalisme is een ramp op maatschappelijk vlak”

      Dit staat als een paal boven water. Als de middenklasse verdwijnt, zoals het aan het gebeuren  is in Groot-Brittannië,  dan zal de kloof tussen arm en rijk nog groter worden. Het is ook bewezen dat als het verschil in de inkomsten te groot is, men in alle lagen van de bevolking hiervan negatieve gevolgen meemaakt. We denken dan aan tienerzwangerschappen, mentale stoornissen, agressie, stijgend drugsgebruik, …

      Omdat de mens niet als burger gezien wordt, wel als consument, draait alles rond geld. Als je vertelt dat je vrijwilligerswerk doet, verklaren velen je voor gek. “Waarom zou je iets gratis doen? Ze moeten je er maar voor betalen. Het zijn profiteurs”; dat is wat je dan te horen krijgt.

      Ik kan deze stelling linken aan een voorbeeld dat ik ook in het dagelijks leven meemaak. Wij vangen thuis al gedurende 16 jaar pleegkinderen op. Deze kinderen komen allemaal uit gezinnen die in onze maatschappij uit de boot vallen. Door de lage inkomens geraken deze mensen aan lager wal, ze hebben geld nodig en geraken zo in de criminaliteit. Of het nu gaat om drugs, geweld, stress, mentale stoornissen, … Het zijn allemaal slachtoffers van onze maatschappij. Ze kunnen niet meer voor hun kinderen zorgen. Deze kinderen (die het grootste slachtoffer zijn) komen dan, als ze geluk hebben, terecht in instellingen of pleeggezinnen.  In het ergste geval blijven ze thuis in een opvoedingssituatie die meer kwaad dan goed doet.

Ik zou het fijn vinden, als jullie je mening laten horen. Alle reacties zijn welkom.

We hoeven het niet altijd eens te zijn met elkaar, dus ook andere meningen zijn welkom.

Bronvermeldingen :

Vooruit Gent. (2012). Paul Verhaeghe op WeStrikeBack in vooruit [Youtube-fimfragement]. https://www.youtube.com/watch?v=MOr-AVAwDms

     Knack. (2013). Unicef: ‘Belgisch onderwijs houdt ongelijkheid in stand’[online artikel]. Afgehaald van http://www.knack.be/nieuws/belgie/unicef-belgisch-onderwijs-houdt-ongelijkheid-in-stand/article-normal-87150.html

     Knack. (2015). De overheid heeft alvast één wapen minder om tegen u in te zetten[online artikel]. Afgehaald van http://www.knack.be/nieuws/belgie/de-overheid-heeft-alvast-een-wapen-minder-om-tegen-u-in-te-zetten/article-opinion-588203.html

    Verstraeten, K. (2010). Hoe wapen je een kind tegen een depressie[online artikel]. Afgehaald van http://nieuws.kuleuven.be/node/9014